Hoe mijn pittige dochter een koemelkallergie bleek te hebben

Geschreven door een gastmama – Noëmie is mama van Sofia, toen haar dochtertje veel weende, had ze een moedergevoel dat er iets niet klopte en ze bleek juist te zitten. Lees hieronder haar verhaal.

Een moeizame start

Ik had een – lichamelijk – zware zwangerschap gehad met een hele beweeglijke dochter in mijn buik, zowel overdag als ‘s nachts. 

Toen onze dochter geboren werd, na 40 weken + 4 dagen (ingeleid), waren de vroedvrouwen verbaasd over die klok van een stem en de macht dat ze had als ze Sofia wilden wegen en meten.

De eerste weken verliepen moeizaam. Mijn borstvoeding kwam moeilijk op gang, waardoor ik onvoldoende melk produceerde voor Sofia. Ik kon haar niet voldoende voeding geven en dat was heel moeilijk om te aanvaarden. Ik moest en zou borstvoeding geven, dat was immers het beste voor een baby. In het ziekenhuis hadden ze beslist om toch bijvoeding (KV) te geven, naast de borstvoeding en de moedermelk die ik had afgekolfd. 

Eens we thuis waren, was Sofia terug afgevallen en werd het powerkolven opgestart. Ook de bijvoeding werd verhoogd. Het was enorm zwaar: voeden, kolven, voeden, kolven. Ik had geen rust en kon niet genieten van onze pasgeboren dochter. Daarnaast had ik ook last van de babyblues… Dit alles samen zorgde er voor dat we samen beslist hebben om na 2 weken te kiezen voor het genieten van onze baby in plaats van het stressen over de borstvoeding. 

Mijn moedergevoel zei dat er iets niet klopte

Toch leek Sofia last te hebben van iets. “Heel normaal, de darmpjes van de baby moeten zich nog aanpassen”, zei de vroedvrouw. Mijn moedergevoel zei iets anders… er scheelde iets. Hoewel ik me had ingepeperd dat baby’s echt wel kunnen wenen, ook op verplaatsing, vond ik dat ze té veel weende. Ik heb meermaals het begrip ‘huilbaby’ opgezocht. Daarnaast kon ze alleen rechtop gehouden worden en had ze voortdurend huidhonger. Voor de geboorte van Sofia, vond ik een draagdoek maar niets. Maar onze draagdoek werd meer en meer mijn beste vriend!

Na meermaals naar de kinderarts te gaan, – waarbij de weeg- en meetsessies een gevecht werden – werd de diagnose ‘pijnlijke reflux’ vastgesteld. Hiervoor kregen we medicatie voorgeschreven. De Omeprazole leek te werken, maar niet voldoende. We zagen verbetering, maar Sofia bleef veel huilen. Daarnaast had ze uitslag en kon ze geen stoelgang maken. De kinderarts kon ons niet meer verder helpen en stelde een opname voor. Sofia was 7,5 weken oud als ze werd opgenomen. Als ouders een heel moeilijk moment: kleine baby in een groot bed in een nog grotere ziekenhuiskamer. Mijn moederhart brak. 

Een koemelkallergie

Uiteindelijk stelden ze vast dat ze een koemelkallergie had. Enerzijds was ik blij dat er een diagnose gesteld werd. Mijn gevoel zat er dus niet naast. Anderzijds een hele opgave om rekening te houden met de koemelkallergie en haar voeding volledig aan te passen. Wat zou dit geven naar de toekomst toe? Zou ze er wel uit groeien? Zal ze later alles kunnen eten?

We mochten het ziekenhuis verlaten, maar  net voor we vertrokken, merkten we dat Sofia witte vlekjes in haar mondje had staan. De assistente kwam kijken en stelde ons gerust “witte vlekjes van de melk, geen probleem”. We gingen er dus van uit dat dit normaal was en vertrokken een dag later op reis (lag al langer vast). De witte vlekken in haar mondje werden erger, ze weende heel veel en dronk niet goed meer. We werden ongerust. Er was iets. Dit was niet normaal. Dokter Google en een plaatselijke apotheek in Italië heeft ons geholpen. Onze dochter had een (vergevorderde) schimmelinfectie in haar mondje. Met de nodige crème ging dit gelukkig snel over en konden wij onze vakantie – eindelijk – met een gerust hart verderzetten. 

Het genieten kon eindelijk beginnen

Na deze moeilijke start en met de aangepaste voeding en medicatie, kon het genieten eindelijk beginnen! 

De eerste keer op reis, wandelingen maken, genieten van de buitenlucht, genieten van het huidcontact, genieten van de badjes, bezoek ontvangen, op bezoek gaan, de eerste keer op logement,… Ik ben ook pas na 6 maanden terug gaan werken, zodat ik nog kon genieten van ‘ons’. 

We zagen ze week per week (en sprong na sprong) veranderen en evolueren. Ondertussen is ze in mei een jaar geworden. 

Ik vind het nog steeds ongelofelijk hoe een baby al deze stappen kan doorlopen, geheel uit zichzelf, zonder handleiding, zonder dat iemand zegt hoe en wanneer zij dit moet doen. Alles op eigen tempo!

Sofia haar karakter was van in het begin al duidelijk. We hebben een lieve, vrolijke, nieuwsgierige, pittige dochter die ongeduldig en ondernemend is! Ze weet wat ze wilt en we zullen het dan ook geweten hebben als er iets niet volgens haar zin loopt. Woedeaanvallen zijn al aanwezig, zelfs op deze leeftijd. De sprongen zijn heel vermoeiend en lastig. Maar we zijn zo fier op haar, ze maakt ons gelukkig, ze maakt ons trotse ouders. Een onbeschrijfelijk gevoel waar niets of niemand tegenop kan!

Wens jij ook je verhaal te delen, mail dan naar welkommamalief@gmail.com

Deze artikels kunnen je ook interesseren

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *